Pijn

Tijd om thuis te komen. Een hand op mijn

hart te leggen. Te voelen wat daar ligt.

Dit is vandaag. Dit is alles wat er is. Dit is

verdriet. “Ik blijf nog even”, zegt het zacht,

want je verwelkomt me niet.

_°_

De donkerte daar mag ik bij, maar niet de duik erin.

Niet het draaien, neerwaarts, tot een kring.

Een breuk is slechts een kreuk

in het grotere geheel.

Zo is de loop der dingen,

en geen afscheid mij te veel.

_°_