Fragment uit mijn eindwerk I: Kunst in Zuid-Afrika en het geïdealiseerde "over sea's".

Ik begrijp dat het belangrijk is jonge artiesten en mensen met elkaar in contact te brengen, ongeacht uit welk land zij komen. Ik ben zeker een voorstander van internationale uitwisseling, omdat dat de blik verruimt. Helaas heb ik ook vaak het gevoel gehad dat de ene - al dan niet soms onbewust - werd geprofileerd als het voorbeeld voor de andere, zélfs door de zwarte Zuid-Afrikaanse artiest himself. En dat stelt mij teleur, want juist in een land als Zuid-Afrika moeten jonge kunstenaars te horen krijgen dat het hun werk is dat moet gezien worden, omdat zij de verhalen hebben die daar op die plek en in die context actueel zijn.

Maar al te vaak heb ik verkooppraatjes gehoord over de “oh zo fantastische voorstelling” die helemaal van “over sea’s” was gekomen. Achteraf gezien vond ik vaak de voorstelling die gemaakt was op Zuid-Afrikaanse bodem veel interessanter en doorleefder. Dit fenomeen vind ik sterk verwoord terug in een lied van de Zuid-Afrikaanse zwarte protestrapper Slikour, die overigens problemen heeft ondervonden bij het uitbrengen van volgend nummer:

“Radio don’t play us

They don’t even recommend us

Journalists with scandals to misrepresent us

Meanwhile they building companies of the oppressors

For minimum wages they make us look lesser

So who should the kids look up to? America!” (vn. youtube & lyrics) [1]

[1] https://www.youtube.com/watch?v=7Eid6CnsaYI